بسان زره بر گل ارغوان برافکنده بدماهرخ گیسوان .
چنان بد که بی ماهرخ ، اردوان نبودی شب و روز روشن روان .
دلشاد همی باش و می لعل همی خواه از دست بتی ماهرخ و لعل چو گلنار.
زین سرو قدی ماهرخی غرچه نژادی عاشق دوصدش پیش رخ همچو قمر بر.
حور از بهشت بیرون نایدتو از کجایی مه بر زمین نباشد، تو ماهرخ کدامی .
مردمی کردو کرم ، بخت خدا داد به من کان بت ماهرخ ، از راه وفا باز آمد.
به لابه گفتمش ای ماهرخ چه باشد اگر به یک شکر زتو دل خسته ای بیاساید.
یا رب آن شاه وش ماهرخ زهره جبین دُرِّ یکتای که و گوهر یکدانه ٔ کیست .
